با قلب تو کی جز من، بی سپر میجنگه؟

خیلی چیزها هست که تقصیر تو نیست. یا تقصیرِ من. تقصیر پیشگویی ها هم نیست، یا نفرینها یا دی ان ای، یا پوچی. تقصیر ساختار گرایی یا سومین انقلاب صنعتی هم نیست.  همه می میریم و ناپدید می شویم، ولی علتش این است که نظامِ خودِ دنیا را بر پایه ی ویرانی و فقدا با قلب تو کی جز من، بی سپر میجنگه؟...

نمی‌دانم. نمی‌دانم این «بدترین شب‌ها» را شروع کرده‌ام یا دارم شروع می‌کنم. اما، به هر تقدیر، این ساعات تاریک و بی‌امید که یک دقیقه بیشتر ندارمت و یلدایی که همه جشن گرفته اند ، این روزهایی که دست کم، اگر هیچ موفقیت دیگری درش نبود، اینش بود که به امید با قلب تو کی جز من، بی سپر میجنگه؟...

کل شب خوابت رو میدیدم  .. من آخرین بار حدود۵ سال پیش صدات شنیدم  .توی خواب برای چند دقیقه ای صحبت کردی  تا همین جا بیاد دارم که جواب هزارمین دوستت دارم من ، رفتنت بود ..

با قلب تو کی جز من، بی سپر میجنگه؟...

مثل شب های گذشته آلبرکامو را جایگزین آن پاکت های قرمز مگنا کرده ام  و چک کردن انلاین بودن هایت جایشان را داده اند به خیره شدن های طولانی به یک عکس قدیمی ازتو .. ناپلئون به فونتان گفت؛ می ‌دانید چه چیز را بیشتر از همه تحسين می کنم؟اینکه «زور» نمی توان با قلب تو کی جز من، بی سپر میجنگه؟...

شاید خدا نمیخواست بهم برسیم اگه داشتمت ؛ دیگه هیچوقت چیزی ازش نمیخواستم.. با قلب تو کی جز من، بی سپر میجنگه؟...

‏آیا بهتر نبود که می‌رفت و در قبر خود می‌خوابید و می‌گذاشت رویش خاک بریزند، بدون وحشت، از خدا می‌پرسید که آیا واقعاً خیال می‌کند مخلوقاتش از آهن درست شده‌اند که بتوانند این همه درد و بدبختی را تاب بیاورند؟!

با قلب تو کی جز من، بی سپر میجنگه؟...

در غمگین ترین و حسرت به دل ترین حالت ممکن رو میکنم به آینه  روبه خودم داد میزنم این آینه است یا که منم ؟ 

یعنی جدی جدی فقط سه روز تا تموم شدن سال ۹۹  مونده و من امسالم نشد که دست هاتو بگیرم ؟ چطوری به خودم بقبولم که رسیدنی درکار نیست؟  چطوری ؟ 

توکه لیلی نبودی و نشدی آخرشم ولی من آه ، لعنت به این جنون ..

با قلب تو کی جز من، بی سپر میجنگه؟...

خورشید بسان نفرینی دوزخی پهنه های ابرآلود آسمان را میخراشدو من شبیه مردی که از حجله ی معاشقه با عروس مرده ی خویش برخاسته است،در امتداد دردی شبانه که در خوابهای ترک خورده ی من میپیچد از انتهای یک کابوس برمیخیزم ..

لعنت به انتظار .. 

با قلب تو کی جز من، بی سپر میجنگه؟...

چنگالهایت که به جان بی خوابی من می افتند وهذیانهای شیطانی ذهنم بسان پس مانده ی خونین سیاه سرفه های یک مسلول،بر کاغذهایی که سرنوشتشان مچاله شدن است نقش میبندند.تو لا به لای توهم هیچ افیونی گم نخواهی شد حتی وقتی که یک مشت قرص را با جنون میبلعم و حریصانه دود سیگار را به اعماق وجودم میکشانم.چه بی رحمانه به من چشم میدوزی وقتی که شبیه گم شدن بیت آخر یک شعر،در میان برگهای یک کتاب نخوانده به گوشه ی  خاطرات نداشته ام پناه میبرم

.. 

با قلب تو کی جز من، بی سپر میجنگه؟...